Sentada junto al silencio.....


que me observa extrañado,
buscando algo nuevo que acallar.
Le miro con ojos vacíos,
gritando en silencio,
que ya no queda nada....
No queda nada que silenciar,
ya todo lo ha callado
paseando su mano fría
por encima de lo que quería gritar...
Ahora,
hasta mi voz suena en silencio....
Miro fijamente,
con callado desafío,
esperando que el silencio frío
anule el último sonido,
que aún me queda dentro.
Mi corazón desafiante,
retumba acompasado.
Galopante melodía rítmica,
que ahora llena la habitación.
El silencio me sonríe
acercando su mano gélida,
a mi pecho palpitante...
Ahora es el silencio,
el que impera solitario...
Yo dejé de existir..

Comentarios

KALISTA ha dicho que…
MIRO FIJAMENTE CON CALLADO DESAFIO...
MIRO UN EXCELENTE POST!...
SE SIGUE VIVO EN LAS PALABRAS MUCHO MAS ALLA DE LOS SILENCIOS.
ME GUSTO TU BLOG... DEJO UN ABRAZO CALIDO.
Maria Tortosa ha dicho que…
Gracias Kalista por tu visita y tu comentario. Seguiremos compartiendo mas silencios...

Un abrazo de cariño.
Anónimo ha dicho que…
María. Ets una caixa plena de grans sorpreses.
M'encanta el que fas, quines poesies. Són molt i molt emotives.
Felicitats.

nela
Maria Tortosa ha dicho que…
Ey, Nela, saps que l'atmiració es mutua.

Un petonás molt fort.

Entradas populares de este blog

Antes...

No quiero...

Siempre...